متن آهنگ خلاص ناجی و کنکاش

متن آهنگ ناجی و کنکاش به نام خلاص

تکست اهنگ جدید از ناجی و کنکاش با نام « خلاص» با آهنگسازی و تنظیم آرمان تضاد

Kankash x Naaji – Khalas

رفته با کله توو دیوار
چیزی که ندیده رنگ خوبیاست
میدوئی هر چی دوری باز
به تک تک آرزوها دست تکون میداد از دور
فقط حقش رو میخواد از توو
آینده داره مغزش رو میاد هر روز
ساز جنگشو میساخت
توو این قماری که بی رحمه رنگشو میباخت
همیشه یه مقداری چت
نمیبینی احساسی شه
دیگه شده حسابی فس
از زندگی دیسکالیفه
تجربه مِهربون نیست با ریه
خودش اینجا، مخش بیست جا دیگه
فرقی نداره بارونه یا برف
داغ بوده یا سرد، طاق بوده طاقت
دید اینجا زندان که نه، تابوته واسش
گلاش نشکفت، توو تقویمش هم مفت دو سال خط خورد
درد جدیدی نمونده بود
پس به همون قبلیا دچارتر شد
گفتن هر چی میاد سرمون حقه
فهمید سر بچرخه درمون رفته
یه چی توو خنده پسمون زد سفت
همیشه وقتی فکر میکردیم الآن دیگه امنه
یه صورت یخی زیر ته ریشت دفنه
میزنه پرسه، میگزه لب هِی
واسه دور و بریاشون هنوز هم میزنه اَ صبره قول
نمیده میمونه مثلِ مرد
وقتی هیچکی نیست رو قولاش مثل قبل
مثل یه ماهه تو دلِ ابر
که میاد بعد غروب با دل تنگ
یه روز نورش رو میبینه چشمِ شهر

از همه برید راهش رو کج کرد
رسید به خونه یِ اول
از دل سنگش کوه ساخت
ولی کوهی که آدما میرن که یه روزی ازش پرت شن و خستست
گفتی بکش عقب، جلو رفت یه قدم
میگه قانونو ساختن واسه این که بشکنم
تنهایی یعنی هیچ جا
همراهش نیست یه نفس
سربالاست حتی اگه تهش میرسه به درک

تکست اهنگ کنکاش ناجی خلاص

موهاش پر از تاب و پیچه
بهش گفتن کمش کن
تو سریت رو سرت کن
ما که نمیخوایم بَدتو
روحش رو فروخت به هدفونش
وقتی خریدن تنشو
چند ساعت خوب میگذشت
بعد قرص یکی درمیون
با اشکاش میشد شبش صبح
هر چی که نباید میدید
دید حسش به آرزو افسوسه
از این دنیا که همش درده
مسخرست براش دردایِ هفت روزه
یه چند ساله عادت کرده
به آخر تلخ این قصه هاش
مثل لیگ کشورش هم نیست
نه پیروزی داشته نه استقلال
کسی نگفت کم نیستی اگه
جیغ نزنی توو زایشگاه
حتی اگه نری دانشگاه
حرفا همه نصیحته یا اشکال
به خودش فرجه میده
میریزه توو خودش میزنه بیرون پر که میشه
تنها ترین دختر شهر اینجاست
نداره یه شعبه دیگه
قول نمیده میمونه مثلِ زن
با این که هیشکی رو قولاش نموند
ماه تنها آسمون شد
که با ستاره و غوغاش نموند
باخت و زندگی کرد
به ته رسید هیچی توو برداش نبود
غروب پایان دنیاش بود
غروب یه تیکه از دنیاش نبود

از همه برید راهش رو کج کرد
رسید به خونه یِ اول
از دل سنگش کوه ساخت
ولی کوهی که آدما میرن که یه روزی ازش پرت شن و خستست
گفتی بکش عقب، جلو رفت یه قدم
میگه قانونو ساختن واسه این که بشکنم
تنهایی یعنی هیچ جا
همراهش نیست یه نفس
سربالاست حتی اگه تهش میرسه به درک